هر گاه بر سیمای پر ستاره شب می نگرم نمادهایی از زندگی می یابم
از یک شوریدگی عظیم
زمانی را می جویم که انسانهایی بر پیکر این کرانه زیسته اند و اینک یکه و تنها در بستری از سکوت و ابهام خفته اند.
دیگر سرمست نمی شوم از دیاری که زمانی کودکی ام را محکومانه به یغما برده است.
سایه های افسونگر شب به رخوتی از گذشته زنجیر می شود تا هم آغوشی باد را در مسیری از بی هراسی بپیماید
ومن می اندیشم:
می اندیشم و می هراسم از زمانی که
باورهایم زنده نمانند تا در ژرفای خیالی ام بگنجند.
در ذهنم بی رنگی موج می زند
در خانه خانه های شهر محشری بر پاست
فغانی از انسانهایی که گرم بازی افکارند
و من هرگز دل نمی سوزانم بر این
آلونک های گرفتار
لمس می کنم لغزش دستانم را بر پیکره هستی...در عرصه ی رویایی نافرجام
در برهه ای از راه تندیسهای سنگی افراشته می شود تا
پرده ای از سونات شبانه نواخته شود.
لحظه اکنون چه بی پرواست.........
دیرپایی است از کنون گریزانم بیگانه تر از بی مهری نغمه ها.
در حاشیه دیوارها وزیدن را جستجو می کنم شاید بیابم رخنه ای که توده ی بی تاب زمان شکافته است.
سکوتی ژرف در بر می گیرد قلبم را
قلبی که زمانی در قاب پنجره ای سایه ی پیچک ها را نظاره می کرد.
و چه کم بهاست ارابه ی از هم گسیخته ی بشریت...
حتی ستارگان نیز با نگاهی مات و بی رحم
گسیختگی را فریاد می زنند.
پ.ن:دلتنگم برای از دست دادن بخش عظیمی از وجودم ...
پ.ن:از خدا هیچ نمی خواهم جز خدا.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر